Küçük bir diken. Yol üzerinde. Kime ne zarar verir ki! Belki kimseye. Ama o küçük diken, başka dikenlerin birikmesiyle büyük dikene dönüşmeden ortadan kaldırılmalı. İşte Hz. Resul (s.a.v.) burayı söylüyor. "Adam yürüyordu. Yolda bir diken gördü. Yoldan onu uzağa koydu. Allah bu tavrından ötürü adamı affetti." Hayatta da küçük dikenler vardır. Zararsız hale getirilmeli. Sonra büyüyebilir.
Devam buyuruyor: "Bir adamı gördüm. Cennette dönüp duruyordu. Keyfi yerindeydi. Bu adam yolun üzerine sarkmış ve insanların geçişlerine engel olmuş olan bir ağaç dalını kestiği için meğer bu mertebeye ulaşmış." (Malik, Muvatta, 2405; Ahmed, Müsned, 3/10898; Müslim, İmare, 1914; Tirmizi, 1958)
Sahabeden Berze (r.a.) Hz. Peygamber'e (s.a.v.) soruyor; kendisinden yararlanacağım bir şeyi söyler misiniz? Hz. Peygamber (s.a.v.) cevap verdi: "Müslümanların yolundan eziyet veren şeyi kaldır." (Müslim, 2618; Ahmed, Müsned, 7/19806; İbn Mace, 2681)
Sonra iyiliğin sınırını cansızlardan alıp canlıya getirip varlığın tümüne yaygınlaştırarak şöyle buyurdu: "Her susamış ve ihtiyaç sahibi canlı için sevap vardır."
Mümin imanına kasteden her diken; ahlakına kasteden her ahlaksızlık, güvenliğine kasteden her azgınlık; namusuna kasteden her çirkeflik, ibadetine kasteden her şerr yoldaki diken gibidir. Onu aradan kaldırmak ve çöplüğe bırakmak menzile varmak için lazımdır.