Öncelikle sahih din nedir? Bunun bir izahını yapmak lazım. Sahih din; katıksız, şirke bulaşmadan, Allah'ın ve Peygamber'inin bize öğrettiği dindir. Bu tarif lazım bir tariftir. Zira kendi kanaatini din kabul eden milyonlar zuhur etti. Kuran okuyup ondan hüküm çıkaran, dinimiz üzerine mesai ve ömür tüketen binlerce ehil âlimi bir kalemde çizen insanlar yok değil.
Sahih din anlayışında Kuran-ı Kerim birinci ve nihayetsiz kaynaktır. Biz Allah'ı Kur'an'la tanıdık. Helali ve haram'ı Kuran'la tanıdık. Ahiretin varlığını Kuran'la tanıdık. Hak yememeyi Kuran'la tanıdık. Namazı, orucu, zekâtı, merhameti, şirki, günahı ve sevabı Kuran'la tanıdık.
Daraldığımız yerde ikinci ebedi kaynak olan Hz. Muhammed'e yani sünnete yöneldik. Her şeyin detayını, izahını, cevabını Muhammed Mustafa'da bulduk.
Kuran ve sünnette olmayan ama ihtiyacımız olan olgulara ulaşmak için "kıyas" dediğimiz metot işlevlendirildi. Hukuk metodolojisinin ölümsüz bir nimeti olan kıyas, birçok akabeyi, yokuşu tırmanmızı sağladı.
Önümüzü aydınlatan diğer bir olgu ise "icma" yöntemi, tercihi veya yoludur. İcmayı şöyle tarif etmişlerdir: "Peygamberimizin vefatından sonra herhangi bir çağda veya dönemde İslam âlimlerinin dini bir konuda fikir birliği etmeleri."
İslam âlimlerinin çoğunluğuna göre icma bağlayıcıdır. Mesela; Kuran-ı Kerim'in Hz. Muhammed'in vefatından sonra bir kitap halinde bir araya getirilmesi kararı sahabenin icmasıyla alınmıştır.
Dünyadaki diğer bazı icmaya benzer görünümler kavramsal bir paralelliğin ötesine geçmez. Bu nedenle icmayı, İslam hukuku perspektifinin insanlığa sunduğu bir çıkış olarak adlandırabiliriz. (Şafii, Er-Risale)
DOĞRU YOLUN SAPKIN KOLLARI
Elbette her din araştırmacısı kanaatini ifade eder. Eder de; Kuran'a ve Hazreti Muhammed'e çirkin yakıştırmalar yapmadan bu işi yerine getirir. Yeni ve tutarsız bir tefsir veya hadis veya fıkıh veya akaid usulü oluşturamaz.
"Oluştururum" derse bu durumda dini bütün referansları yeni bir okumayla bize takdim etmiş olur. Bunun adının ne olacağı da bellidir. Bu sahih bir dine katkı değil, fitne getirmektir.
Bir bakıyorsunuz; neredeyse "Kuran'a bir şeyler karıştı" diyecekler. Neredeyse "Kuran'dan bir şeyler çıktı" diyecekler. Hadis denilen müthiş hazineyi yok sayacaklar ortaya çıktı.
Akaid ve itikadi mezhepleri tahfif ve tahkir eden kişiler belirdi. Ki bu tür insanların bırakın mezhep imamlarını, sıradan birinin tespitini, içtihadını anlamak için dahi ciddi mesai harcaması gerekir.
"Şefaat"i kaldıran mı ararsınız, kabir azabını reddeden mi? Tasavvufu bu topraklardan sökmeye çalışanı da az değil.
Ellerine balyoz almış habire darbelerle İslam dininin temellerini sarsmaya çabalıyorlar. Mezarlık ziyaretini haram sayandan dinin helal dediğini haram; haram dediğini helal sayan zevat da az değil.
Bu tür hamleler dinin özünü bizlere unutturmaktadır. Mesaimizi dinin azmine harcamaktan alıkoydular.
Dinin özü rahmettir, merhamettir, erdemliktir. Yetime güzel davranmaktır, adil olmaktır, sevgiyle dolmaktır.
AHLAK, İBADETTEN ÖNCE ÖĞRETİLMELİ
İman, ahlak ve ibadet. Bütün bunların birbirine paralel bir şekilde toplumla buluşturulması gerekir. Ancak ibadetlere ayırdığımız mesaiyi temiz ahlaka da ayırmamız daha ivedi olmaya başladı.
Zira; sözünde durmamak, hakkaniyetten uzak durmak, güven vermemek, adaletle davranmamak, bencillik, helal veya haram oluşuna bakmadan dünyalık biriktirmek, rüşvet almak veya vermek, önyargı, saldırganlık, gasp ve ne kadar olumsuz gayri ahlaki durum varsa hepsi bizde görünür oldu.
Üzülerek ve af dileyerek söylüyorum. Bunu yok sayamayız. Böyle bir savrulmaya yakalanmış insana edep, adap, ahlak, dürüstlük, hakkaniyet öğretmeliyiz. Ama bunu daha anaokulundayken işlemek zorundayız.
Bu hususta en büyük iş ailelere düşüyor. Aileler işin ucunu bırakmış durumdalar. Sokak ve caddeye teslim ederseniz evlatlarınızı, sonucun ne olacağını her gün haberlerde görüyorsunuz.
İNSANLARI AHLAKIMIZLA MÜSLÜMAN YAPABİLİRİZ
Arap Baharı furyasıyla öldürülen Arap liderlerden birinin bir tespiti hâlâ hakkaniyetini yitirmemiş hâlde duruyor. Şöyle demişti bu lider: "İslam'ın yayılmasının önündeki en büyük engel Müslümanların bizzat kendisidir." Burada Müslümanları tahkir etmek değil, aslında doğru bir empatiye davet vardı. Evet; sözlerimiz kadar halimiz de önemlidir. İnsanları nereye çağırıyoruz? Hidayete, hakkaniyete, İslam'a, Kuran'a, Hz. Muhammed'e mi; kendi arkadaş veya manevi yöneliş grubuna mı?
Abdullah b. Selam, Yahudi'ydi. Medine'nin en gözde Yahudi âlimiydi. Efendimiz Medine'ye gelince Abdullah b. Selam, onu tanımaya gitti. Şöyle diyor: "Mescitte uzaktan seyrettim. Her gelene cevap veriyordu (yani "Kibirli değildi" demek istiyor). Aydınlıktı, sözleri seçkindi. Baktım etrafındakilere şöyle diyordu: 'Selamı yayın. Akrabalarla ilgilenin. Yemek yedirin. İnsanlar uykudayken namaz kılın'."
Abdullah b. Selam'ın Müslüman oluşunda bu aydınlık yüz, temiz çehre, yüce ahlak ve sorduğu bazı soruların cevabını alması etkili olmuştur. İnsanları namaza, oruca davet edelim ama bir o kadar da onlara güzel ahlakımızla örneklik ve güven verelim.
HELAL RIZIK DUASI
"Ey büyük Allah'ım! İsminin hakkı için senden dilerim, bana helal rızık ver. Allah'ım! Eğer rızkımız semada ise onu yere indir. Uzakta ise onu yaklaştır. Az ise çoğalt, çok ise daha da bereketlendir."
ŞERDEN KORUNMA DUASI
"Allah'ım! Noksansız kelimelerinle sana sığınırım. Gökten ve yerden gelecek olanın şerrinden beni koru! Gecenin ve gündüzün fitnelerinden, gece ve gündüz gelecek her türlü kötülükten sana sığınırım."